Mazut – Atlas

Na koniec nie ma się co cackać.

Tak jest. To już koniec. Koniec labelu BDTA. Na żal i wspomnienia przyjdzie czas w marcu, na kiedy to zapowiedziano „Pożegnanie ze światem – oficjalne zamknięcie BDTA”. Miało już nie być płyt, ale jeszcze trafił się Mazut, którego nie sposób było nie wydać. Wieść niesie, że to już naprawdę ostatnie wydawnictwo, więc nie wolno przeoczyć takiej premiery. Duet tworzony przez Pawła Starca i Michała Turowskiego dzielnie zmaga się  elektroniczną, używając do jej tworzenia wszystkiego co napotkają po drodze. Wszystko co nada ożywczy charakter muzyce. Przypomina to postawę pionierów, którzy nie obarczeni oczekiwaniami lub kanonicznymi wymogami tworzyli nowe. W muzyce Mazutu ten imperatyw ciągle żywy jest.

Jeśli miałem na myśli wszystko, to wliczyć w to należy też słowa Juliusa Roberta Oppenheimera w otwierającym „I Am Become Death, The Destroyer Of Worlds”. W oczywisty sposób ten fragment, jak i reszta utworu, współgrają z okładką albumu. Intensywność i gęstość muzyki przynosi zawieruchę, po której ostać się może jedynie pył. Wszystko to dziwne, podlane kwaśnym sosem. W końcu stare podejście spotyka się tu z nowym. Najpełniej słychać to w „The Badge Of Shame”.

Wymuskane brzmienie, tworzone na sprzęcie znanych producentów czy sterylne warunki – tego wszystkiego nie zaznacie na płycie „Atlas”. Z resztą każdy kto już zetknął się z twórczością duetu musi się tego spodziewać. Nie od dziś wiadomo, że robią muzykę taką jaką chcą. Z nowego zestawu wypada podkreślić „Malachi Ritscher” – z jednej strony frapująco minimalistyczny, ale z drugiej przepasany wysokimi dźwiękami.

Najlepszym z zestawu jest „Atlas”. Mocne, odtłuszczone techno, które sięga po rozwiązania sprawdzone, ale ciągle kąsające po kostkach. To miejsce gdzie eksperyment spotyka się jednostajnością. Ten prymitywizm zaskakuje też brzmieniem (mimo estetyki lo-fi). Energetyczna końcówka to lot na złamanie karku. W tej muzyce dzikość i drapieżność wydają się koniecznością. I tak słucham sobie Mazutu z myślą, że przecież to idealna, ryzykowna (a jakże!) ścieżka dźwiękowa do jakiegoś serialu lub filmu. Oczywiście musiałby to wykorzystać jakiś twórczy i aspirujący umysł. Nie do końca stawiam tu twierdzenia od rzeczy, bo ostatnio Ben Frost sprawdził się w serialu „Dark” (Netflix) i wypadł znakomicie. Więc może i po Mazut ktoś sięgnie.

BDTA | 2018

Bandcamp

FB