Chłodna elektronika z ludzką twarzą.
Z twórczością Chrisa Douglasa zetknąłem się przed pięcioma laty, przy okazji znakomitej płyty „Benacah Drann Deachd” (nasza recenzja tutaj), dokumentującej utwory nagrane w latach 2001-11 pod szyldem Dalglish. Szkocki producent publikował też m.in. jako O.S.T., Scald Rougish i Rook Vallade. Ten ostatni alias doczekał się właśnie osobnej kompilacji z muzyką z lat 1992-2000. Douglas to nie byle kto. Zaczynał w San Francisco od organizacji imprez i didżejowania. Po przeprowadzce do Detroit, bujał się po mieście z takimi twórcami, jak „Mad” Mike Banks (Underground Resistance) i nieżyjący już James Stinson (Drexciya, także UR). W 2002 otwierał koncerty Autechre, rok później zagrał też na festiwalu All Tomorrow’s Parties, którego duet był kuratorem.
Zaufanie wyżej wymienionych nie dziwi – płyta „Vestiges – Compiled DATs 92 -00- ADF_V1” dowodzi, że Douglas był pionierem w nie mniejszym stopniu, niż czołowi gracze z takich zasłużonych dla elektroniki oficyn, jak Warp Records, Skam czy Rephlex. To bliźniacza wrażliwość i podobne klimaty rodem z fantastyki naukowej oraz dwuznacznej fascynacji naturą i technologią. Kompozycje tu zebrane nie są tak abstrakcyjne ani amorficzne jak te na rzeczonej płycie Dalglisha. Struktury są wyraźniej zarysowane i nie rozpadają się z każdą sekundą. Niektóre z nich można nawet nazwać melodyjnymi. Nie brak, rzecz jasna, eksperymentalnych rozwiązań i dziwactw, ale dla wprawnego ucha będzie to po prostu rodzaj wspaniałej symfonii analogowych maszyn.
Od złowróżbnych ambientowych tonów i urozmaiconej metalicznej rytmiki w otwierającym album „Badlstmp” aż po kojące impulsy i dźwięki nakręconego mechanizmu na tle przestrzennych padów w finalnym „Endtb_” (na winylu kolejność jest inna) – trudno tu o inne skojarzenia niż fabryka czy metropolia przyszłości. Porównajcie zresztą „Gaifld” z tym fragmentem ścieżki dźwiękowej do „Blade Runnera”. Całość została zarejestrowane w latach 90. ubiegłego wieku, jest więc naznaczona elementami charakterystycznymi dla tamtych czasów, które z perspektywy współczesności wzbudzają nostalgię. Słychać wiele gorących wówczas wpływów: electro, techno, wczesny hip-hop, ambient i braindance (zwany niefortunnie IDM-em). Tak się kiedyś grało i to było wtedy odkrywcze.
Naukowcy dowiedli, że naśladująca człowiecze cechy mimikra jest przyjemna tylko do pewnego stopnia. Po nim zaczyna się tzw. „dolina niesamowitości”, czyli niepokój. Z muzyką Douglasa – który powinien wreszcie zdobyć zasłużony rozgłos jako innowator – jest podobnie. Wszystkie te dźwięki są niewątpliwie ludzkie i jednocześnie przeraźliwie obce. Co ciekawe, pomimo względnej wiekowości nagrań, bronią się one bez najmniejszego problemu jako ponadczasowe. Więcej nawet: zdają się stanowić powiew świeżego powietrza na scenie zdominowanej obecnie przez zupełnie inne dźwięki (choć zapewne można by było poprowadzić jakąś zgrabną linię między obydwoma zjawiskami, tj. „wtedy” i „teraz”). Oczywiście polecam najmocniej.
Touchin’ Bass | 2016
