The Dwarfs Of East Agouza to supergrupa, w skład której wchodzą Alan Bishop, Maurice Louca i Sam Shalabi.
Projekt The Dwarfs Of East Agouza narodził się w 2012 roku w kairskiej dzielnicy Agouza (ci trzej świetni muzycy tam mieszkają) z inicjatywy Alana Bischopa – głos, bas, saksofon altowy (Sun City Girls, The Invisible Hands, Alvarius B.), współzałożyciel Sublime Frequencies, Maurice’a Loucy – organy, syntezator, elektronika (Alif, Bikya), w 2014 roku wydał kapitalny album „Salute the Parrot” (nasza recenzja) i Sama Shalabiego – gitara elektryczna (Land of Kush, Shalabi Effect).
W tym roku brat Alana, czyli Sir Richard Bishop opublikował wraz z członkami zespołu Rangda nowy longplay, pt. „The Heretic’s Bargain” (Drag City). W 2015 roku z kolei ukazał się debiutancki krążek „Aynama-Rtama” (nasza recenzja) egipsko-libańskiej formacji Alif (współtworzonej m.in. przez Maurice’a Louca)
„Bes” to pierwsze wydawnictwo tria The Dwarfs Of East Agouza i od razu dwupłytowe. Materiał powstał w wyniku wielogodzinnego jamowania, co też da się wyczuć dzięki rozciągniętym formom choćby w ponad trzydziestominutowym utworze „Museum of Stranglers”. W tym nagraniu transowy klimat świetnie łączy się z improwizowanymi partiami saksofonu Bischopa, gitarowymi repetycjami Shalabiego i kosmicznymi syntezatorami Loucy. Ten fragment można porównać do swoistej muzycznej podróży po Afryce Północnej i Etiopii, ale w towarzystwie awangardy, free jazzu czy krautrocka. W kompozycji „Baka of the Future” także natkniemy się na krautrockowe wątki.
Tytuł albumu nawiązuje do egipskiego boga Bes, którego należy kojarzyć z kimś, kto odstraszał swoimi groźnymi minami różne bestie, węże i owady. Ponoć był też uzdolniony muzycznie – grał na flecie, harfie oraz tamburynie. The Dwarfs Of East Agouza akurat nie korzystają z tych instrumentów – w „Clean Shahin” usłyszymy raczej surowy pustynny blues zanurzony w psychodelii. Ni stąd, ni zowąd pada fundamentalne pytanie: „Where’s Turbo?”. Muzyka tria daje niezłego kopniaka, czego potwierdzeniem jest znakomity i hipnotyczny numer „Where’s Turbo?” – brzmiący jakby członkowie Can wybrali się do Afryki, rozstawili instrumenty na środku pustyni i zaczęli grać niekończący się trans. W „Hungry Bears Don’t Dance” powraca pustynna lekkość gitarowych dźwięków, lecz tym razem z funkowym pulsem organów.
Bes, miej w swojej opiece muzyków takich jak Bischop, Louca i Shalabi. Proponuję, żeby te bóstwo zostało patronem wszystkich artystów patrzących w autentyczny, oryginalny i nietuzinkowy sposób na kulturę całego świata oraz walczących z ograniczeniami i uprzedzeniami. A na twórców brodzących w mieliźnie i nastawionych na poklask mas, niech Bes ześle plagi egipskie!
29.04.2016 | Nawa Recordings
Strona Facebook The Dwarfs Of East Agouza »
Strona Nawa Recordings »
Profil na Facebooku »
