Burial – Kindred

Co mają ze sobą wspólnego zawodowy bokser Witalij Kliczko oraz producent muzyczny William Bevan alias Burial? Otóż oboje są mistrzami świata w swoich dyscyplinach, i ciężko sobie wyobrazić, żeby w najbliższych latach ktoś był w stanie odebrać im złoty pas.

Burial jest już na tyle rozpoznawalną postacią, że z łatwością mógłby nagrać materiał, który podbiłby serca bywalców najmodniejszych londyńskich klubów. Na szczęście nie jest on Skrillexem i współpracy z Kornem, raczej nie można się po nim spodziewać. Nie oznacza to, oczywiście, że Bevan kisi się w swoim własnym sosie i nie rozwija się. Wręcz przeciwnie. Zaryzykuje, i powiem Wam, że „Kindred” to – jak na razie – najlepsza rzecz, jaką wykuł ten niezwykły kowal w swojej kuźni. Muzyka Brytyjczyka jeszcze nigdy nie była tak bogata, tak złożona, tak intrygująca i tak zniewalająca – i to już od pierwszego przesłuchania. Ok., typowe elementy burialowej układanki nadal tu występują. Mamy tu te wszystkie wibrujące, niepokojące beaty, rozedrgane, bulgoczące i wytopione ze stalowej, gorącej surówki dźwięki i odgłosy. No, ale tak, jak ciężko wyobrazić sobie Pink Floyd bez gitarowych, progresywnych pasaży, tak samo ciężko wyobrazić sobie, żeby William odciął się od swojej własnej estetyki. Może on ją jedynie poszerzać i rozbudowywać.

I tak właśnie dzieję się na „Kindred”. Całość tej Epki składa się z poszarpanych, urywanych miniatur muzycznych, które, z szokująca wręcz łatwością, łączą się w jedną, spójną całość, tworząc poszczególne, zamknięte większe całości. Post dubstep napędzany przez housową motorykę, uzupełniany jest przez genialnie powklejane sample. Dwa z trzech kawałków zawartych na tej płytce, trwają ponad 11 minut! I nie ma tu czasu na nudę, a wszystko to za sprawą rozpędzonego rytmu, który ani myśli na chwilę zwolnić. Dawno nie słyszałem tak barwnej, świeżo brzmiącej elektroniki. Ona żyje własnym życiem, gdzieś w zakamarkach wszechświata i przemawia do nas za pośrednictwem Beavana. Przenika do naszej świadomości, wprost do samego rdzenia mózowego i całkowicie zakłóca pracę neuronów, które oszalałe kręcą się w kółko i odbijają jeden, od drugiego. Ich szaleńczy taniec rozmywa pojęcie, o tym, kim jesteśmy i co w danej chwili robimy. Istnieje tylko nasze posiatkowane „ja” (czymkolwiek w tej sekundzie jest) i to cudowne coś, co ludzie nazwali muzyką.

Burial poprzez „Kindred” woła: Psychonauci całego świata, łączcie się! Widzimy się po drugiej stronie rzeczywistości. Ja to zaproszenie przyjąłem bez sekundy zastanowienia i nie pożałowałem.