Hecq – Night Falls

Ben Lukas Boysen zaczynał jako jeden z licznych artystów ery post-warpowej, lecz każdym kolejnym wydawnictwem pod szyldem Hecq udowadniał jedyny w swoim rodzaju talent – rzadkie, bo wyważone połączenie technicznej perfekcji z dbałością o nastrój. Powiedzieć, że najnowszy, piąty album niemieckiego producenta jest krokiem naprzód, byłoby nieporozumieniem; „Night Falls” jest wielkim skokiem przez długie schody elektroniki. Skokiem na sam szczyt.
Hecq – „Night Falls”

Ambientowa suita rozpisana na dwanaście płynnie połączonych partii – tak najkrócej można opisać płytę. Boysen całkowicie odszedł od estetyki połamanego, stechnicyzowanego IDM-u, tworząc monumentalną, elektroniczno-akustyczną symfonię, głęboką jak morska toń i równie mroczną. Majestatyczne orkiestrowe aranżacje (m.in. fortepian i instrumenty smyczkowe) zostały wplecione w masywne drony, przenikane z kolei widmowymi chórami, odległymi echami i niepokojącymi szmerami.
Hecq – „Magnetism”

Podniosła atmosfera zanurzonej pod wodą katedry zapiera dech w piersiach, a wszechogarniające harmonie nieomal wylewają się z głośników, zatapiając w swych bezkresnych czeluściach. Brzmienie jest krystalicznie czyste, jednak „Night Falls” to coś więcej niż totalny producencki majstersztyk. To pozbawiona słów epicka opowieść, soniczna podróż przez bezmiar nocnych krajobrazów, przepełnionych tajemnicą. To wreszcie źródło zadumy i kontemplacji, duchowej wędrówki w głąb siebie, która otwiera jaźń na nieznane dotąd rejony, rozpuszcza czas, poszerza przestrzeń o dodatkowe wymiary i zbliża do katharsis.
Hecq – „Bending Time”

Cóż jeszcze można dodać? Fenomen i zarazem paradoks „Night Falls” i muzyki Hecq w ogóle, polega na tym, że nie będąc właściwie niczym odkrywczym, pozostaje unikatowa niczym płatek śniegu. Genialny album.
2008